چرا DVDها هنوز هم وجود دارند؟

شرکت تحقیقات بازار اومدیا (Omidia) گزارش کرده که مجموع تراکنش‌های مربوط به ویدئوی فیزیکی در جهان از 6.1 میلیارد دلار در 2011 به 1.2 میلیارد دلار در 2021 تقلیل یافته است. انتظار می‌رود در سال جاری تنها ۳۰۰ میلیون نسخه DVD در جهان فروش برود در حالی که از ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۹ به طور میانگین حدود دو میلیارد نسخه هر سال به فروش می‌رسید؛ با این حال باز هم صحبت ۳۰۰ میلیون DVD است، تازه با این فرض که کلکسیون خانگی شما و خیلی‌های دیگر را در نظر نگیریم. با کاهش تقاضا برای دی‌وی‌دی، خدمات سینمای اینترنتی یا پخش ویدئوی آنلاین جای آن را گرفته‌اند. اشتراک‌های نت‌فلیکس از ۳۹ میلیون اشتراک در ۲۰۱۱ ، امروز به ۱.۲ میلیارد اشتراک رسیده است. تقریباً می‌توان گفت این بخش صنعت دی‌وی‌دی را بلعیده اما نه به طور کامل.

لیز بیل، مدیرعامل اتحادیه Screen Entertainment که یک نهاد صنعتی است، می‌گوید: «دسته‌ای از مشترکان مجذوب دی‌وی‌دی‌ هستند. این محصول دقیقاً با تقاضای آنها همخوانی دارد.» در ۲۰۲۰ هفت میلیون نفر در انگلستان باز هم تلویزیون مجهز به دیسک خریدند و به گفته دیوید جی هالیدی، نماینده شرکت THES (Technicolor Home Entertainment Services) که ۸۰ درصد از مجموع تولیدات دیسکی از دی‌وی‌دی تا بلو-ری و بازی‌های ویدئویی را تولید می‌کند، پنج میلیون آمریکایی از آوریل تا ژوئن ۲۰۲۱ برای اولین بار یک فیلم خریدند.

اومدیا می‌گوید خرید دی‌وی‌دی هفت درصد از بازار سرگرمی خانگی در جهانی را تشکیل می‌دهد در حالی که ویدئوی دیجیتالی ۷۰ درصد از این صنعت را به خود اختصاص داده است. این ماجرا دو سویه دارد: در ایالات متحده، ارزش بازار سرگرمی دیجیتالی خانگی طبق اعلام MPAA (اتحادیه موشن پیکچر آمریکا) از ۲۰۱۹ تا ۲۰۲۰ به مقدار ۳۳ درصد رشد کرده در حالی که فروش فیزیکی ۲۶ درصد کمتر شده است. در ابعاد بین‌المللی هم بازار ویدئوی دیجیتالی ۳۵ میلیارد دلار است در حالی که صنعت ویدئوی فیزیکی تنها ۳.۵ میلیارد دلار ارزش دارد. هالیدی می‌گوید این بازار در حال سقوط است «اما در سال‌های اخیر به ویژه از آغاز پاندمی، از سرعت سقوط کاسته شده است». جالب اینکه ماهیت دی‌وی‌دی‌های معروف تغییر کرده و خرید‌های جدید بیشتر فیلم‌های جدید هستند و کلکسیون‌ها سهم کمتری از آن را تشکیل می‌دهند.

حال این سوال پیش می‌آید که چرا دی‌وی‌دی‌ها و بلو-ری‌ها هنوز وجود دارند؟ چرا Technicolor انتظار دارد تا ۷۵۰ میلیون دیسک پرینت کرده و ارسال کند؟ پاسخ این سوال ساده است: بعضی هنوز هم آنها [دی‌وی‌دی‌ها] را می‌خرند. با اینکه اکثراً تصور می‌کنند نسل‌های قبلی به دلیل علاقه‌ای که به این دیسک‌های فیزیکی دارند به سراغ آن می‌روند اما افراد بالای ۶۰ سال بخش کمتری از جامعه دیسک‌بین را تشکیل می‌دهند. در عوض طبق اطلاعات MPAA، افراد ۲۵ تا ۳۹ساله بیشتر از همه دی‌وی‌دی نگاه می‌کنند و معمولاً کلکسیونر‌هایی هستند که سعی دارند کلکسیون خود را تکمیل کنند. تونی گانرسون، تحلیلگر تلویزیون، ویدئو و تبلیغات در اومدیا، می‌گوید: «به نظر من عادت و شکل سنتی در این مساله موثر است. برخی از مردم مدتی طولانی آن‌قدر دی‌وی‌دی خریده و اجاره کرده‌اند که دیگر به همین روند ادامه می‌دهند.»

یکی از این افراد جیان ساگر (Jeanne Sager) بازاریاب شبکه اجتماعی از ایالت نیویورک است. ساگر کلکسیونی از دی‌وی‌دی و بلو-ری دارد که چهار قفسه‌ از خانه‌ او را پر کرده است. بسیاری از دیسک‌ها را اولین باری که او و فرزندش به سینما علاقه‌مند شدند برای او خرید. ساگر می‌گوید: «ما سعی کردیم در کنار سینما کلکسیون هم بسازیم، از آنجا که وسط ناکجا آباد زندگی می‌کنیم، وقتی شهرتان فقط یک سینما با یک سالن دارد، رفتن به سینما کمی سخت‌تر است.» او حالا نمی‌داند با این کلکسیون چه‌کار کند. این دیسک‌ها جاگیر هستند اما ساگر می‌ترسد اگر از شر آنها خلاص شود دیگر نتواند فیلم‌ و سریال‌های مورد علاقه‌اش را به راحتی تماشا کند. او می‌گوید: «من نگران دور انداختن‌شان هستم زیرا وقتی بخواهید چیزی نگاه کنید حتی با اینکه ۳۷ سرویس پخش آنلاین وجود دارد، اما آنچه را واقعاً می‌خواهید در آنها پیدا نمی‌کنید.»

با توجه به مکانی که بررسی می‌کنید، وضعیت شهرت دی‌وی‌دی‌ها هم متفاوت است. پس از فروپاشی بزرگراه‌های انگلستان و جمع شدن بیش از ۱۷ هزار فروشگاه زنجیره‌ای از این بزرگراه‌ها، این شکل از سرگرمی هم شهرت خود را از دست داد و نت‌فلیکس جای آن را پر کرد. یادتان نرود که نت‌فلیکس هم به عنوان یک شرکت اجاره دی‌وی‌دی از طریق پست فعالیت خود را آغاز کرد و هنوز هم در آمریکا دی‌وی‌دی اجاره می‌دهد، اما این بخش از کسب‌وکار نت‌فلیکس تنها دو درصد از درآمد آنها را تشکیل می‌دهد. گانرسون باور دارد که حدود ۶۰ درصد از بازار جهانی دی‌وی‌دی هنوز در ایالات متحده است. گانرسون می‌گوید: «دی‌وی‌دی‌ها نشانی از هویت و شخصیت شما بودند. به جای کتاب ردیف‌هایی از دی‌وی‌دی می‌دیدید.» به همین دلیل است که کسی مثل تام گرین، تهیه‌کننده رادیویی در انگلستان، هنوز هم در خانه پدری حدود ۳۰۰ دی‌وی‌دی دارد.

گرین خودش را «یک آدم عادی در ابتدای دهه پنجم زندگی» توصیف می‌کند که علاقه‌مند به رسانه فیزیکی و نگهداری دی‌وی‌دی در کیف‌های زیپی در گوشه منزلش است. او می‌گوید: «آنها [دی‌وی‌دی‌ها] بخشی از زندگی و خود من را نشان می‌دهند. آنها یک کلکسیون کنجکاوانه هستند.» به گفته او حالا شرایط تغییر کرده و «نت‌فلیکس و دیزنی گزینه‌هایی پیش رویم می‌گذارند نه من». بسیاری می‌ترسند خدمات پخش اینترنتی این قدرت را داشته باشند که برنامه‌ها و فیلم‌های معروف را بدون توجه کسی حذف کنند؛ درست مثل حذف شدن Star Trek: Discovery از نتفلیکس.

گرین می‌داند که کلکسیون او بیهوده است و با کاهش تولید دستگاه‌های پخش دی‌وی‌دی، این دیسک‌های پلاستیکی تقریباً بی‌ارزش می‌شوند. او می‌گوید: «اساساً هدر رفتن پلاستیک و بسته است، نمادی از گذشته، تلف شدن کربن و ساعت‌های کاری که حتی به اندازه نسخه پخش آنلاین خوب نیستند.» با این حال او هنوز هم به دی‌وی‌دی‌ها اهمیت می‌دهد. او در نوجوانی رویای یک اتاق سینما را داشت که از کف تا سقفش پر از دی‌وی‌دی باشد. او در ۴۱ سالگی به این آرزو رسید. او می‌گوید: «اینجا اساساً خالی است. هر چیزی که من نگاه می‌کنم از یک دستگاه پخش فیلم آمازون پخش می‌شود. البته که این اقتصادی است اما هیچ لذتی ندارد. هیچ افتخاری نیست. هیچ کسی نمی‌تواند منتخب فیلم‌های اکشن هنگ‌کنگ مرا در اینجا ببیند.»

بقیه هم به دلیل کیفیت صدای بهتر این دی‌وی‌دی‌ها و بلو-ری‌ها را نگه می‌دارند. فریا فاکس، استریمر توییچ، بزرگ‌شده‌ی اوایل دهه ۲۰۱۰ است، یعنی زمانی که دی‌وی‌دی حکم تفریح را داشت. او می‌گوید: «من به کیفیت عالی‌ای عادت دارم که فقط یک دیسک فیزیکی می‌تواند آن را ارائه کند. با اینکه استریم راحت است اما هنوز نمی‌تواند تجربه‌هایی مثل Dolby Atmos را تداعی کند. بلو-ری‌ها این را خیلی خوب ارائه می‌کنند.» دیسک‌ها برای کسانی که سفر می‌کنند و به چیزی بهتر از اینترنت اتاق‌های هتل نیاز دارند مناسب است. هالیدی می‌گوید برای شهرهای کوچک آمریکا هم مناسب است. او توضیح می‌دهد: «مشتریان مناطق روستایی که دسترسی محدودی به پهن‌باند پرسرعت دارند برای دسترسی به محتوای باکیفیت به رسانه فیزیکی وابسته‌اند.» آنها به والمارت، بزرگ‌ترین فروشنده دی‌وی‌دی در ایالات متحده، یا آمازون، دومین فروشنده بزرگ این کشور، می‌روند. به گفته فاکس، کسی که نسخه‌ فیزیکی داشته باشد همیشه پادشاهی می‌کند.

گرین می‌گوید برای اینکه دی‌وی‌دی‌ها هم رنسانسی مثل کاست یا صفحه‌های گرامافون را تجربه کنند به یک تحول عظیم نیاز است: «ما باید منتظر نسلی باشیم که فرهنگ را به عنوان یک نسل پسارسانه کنترل کند. ما هنوز در عصری زندگی می‌کنیم که دی‌وی‌دی و بلو-ری تنها یک رسانه قدیمی هستند. از لحاظ فرهنگی وقتی به چشم یک رسانه قدیمی به آنها نگاه می‌شود جالب توجه می‌شوند.» و شاید به همین دلیل است که تولیدکنندگان هنوز هم دی‌وی‌دی می‌سازند. گرین می‌گوید: «با گذشت زمانِ کافی همه چیز باز هم جالب می‌شود؛ معمولاً بعد از آنکه ۹۵ درصد مردم کلکسیون خود را در ازای پول کمی می‌فروشند.»

منیع: Wired